ความแตกต่างระหว่างมาตรา 31 วรรคหนึ่งกับมาตรา 121(1)

ก่อนรับเข้าทำงาน เวลาสัมภาษณ์ก็บอกแล้วว่าบริษัทนี้เกษียณอายุที่ 60 ปี (ครับ) ในสัญญาจ้างแรงงานก็บอกว่าเกษียณอายุที่ 60 ปี (อ่านแล้ว) วันแรกที่เข้าทำงานก็รู้วันสุดท้ายของการทำงาน  (ใช่) ในระเบียบข้อบังคับเกี่ยวกับการทำงานก็ยังเขียนว่า ให้ลูกจ้างเกษียณอายุที่ 60 ปี (ไม่ต้องย้ำ) เมื่อถึงเวลาจะเกษียณเข้าจริงๆกลับไม่ราบรื่น ลูกจ้างถามว่า ไม่บอกกล่าวล่วงหน้าผมสักหน่อยหรือครับ ? (นายจ้างอึ้งไปเลย)

กฎหมายลิขสิทธิ์บอกว่า ลิขสิทธิ์ในผลงานสร้างสรรค์ของลูกจ้างระหว่างทำงานให้นายจ้างให้ตกเป็นของลูกจ้าง นั้นหมายความว่า นายจ้างมีสิทธิใช้ผลงานของลูกจ้างได้ตราบเท่าที่ยังเป็นนายจ้างลูกจ้างกันอยู่ หากความเป็นนายจ้างสิ้นสุดลงเมื่อใด เมื่อนั้นก็ให้ระวังตัวไว้ เพราะจะใช้ได้ต่อไปเพียงเท่าที่ลูกจ้างยินยอมเท่านั้น หากลูกจ้างไม่ยินยอมแล้วยังขืนดื้อใช้ต่อไปจะมีโทษอาญา (กลัวไหม ?)

ลูกจ้างยื่นข้อเรียกร้องต่อนายจ้างเจรจากันเองอย่างไรก็ไม่ยุติ (ไม่ปล่อยวาง) ในต้นเดือนมีนาคมพนักงานประนอมข้อพิพาทเข้ามาไกล่เกลี่ย (เขย่าไปเขย่ามา) นายจ้างเลยยอมรับข้อเรียกร้องของลูกจ้าง 2 ข้อ (นอกนั้นไม่เอา)  และทำบันทึกลงชื่อไว้ต่อหน้าพนักงานประนอม ฝ่ายลูกจ้างก็พอใจ (แอบยิ้มอยู่ในใจ) แต่ไม่ยอมลงชื่อ (จะเอาข้ออื่นๆด้วย) เรื่องเลยไม่จบ นายจ้างลงชื่อฝ่ายเดียว (เลยเดินเหนียมๆกลับบ้านไป) ปล่อยให้ฝ่ายลูกจ้างนั่ง (ตบยุง) อยู่กับพนักงานประนอมสองฝ่าย ต่างคนต่างมองหน้ากันแล้วคิดในใจว่า (จะเอาอย่างไงดี) ?

การปรับขึ้นค่าจ้างประจำปีเป็นอำนาจบริหารของนายจ้าง (ใครอย่าแตะ) แต่ลูกจ้างไม่ได้คิดอย่างนายจ้าง (ข้าฯจะแตะ) จึงมีบ่อยครั้งที่นายจ้าง (จำใจ) ต้องทำข้อตกลงกับลูกจ้างเกี่ยวกับการปรับขึ้นค่าจ้างประจำปีว่า จำนวนเงินที่ปรับขึ้นจะพิจารณาร่วมกันตกลงกันได้เมื่อใดจะปรับย้อนหลังให้ (จะกี่เดือนก็ช่างเถอะ)

เมื่อครั้งที่รับลูกจ้างเข้าทำงาน ลูกจ้างต้องเก็บเงินจากลูกค้าจำนวนมาก (ดูท่าทางลูกจ้างจะขี้ลืม) นายจ้างกลัวลูกจ้างลืมนำเงินที่เก็บมาแล้วส่งต่อให้นายจ้าง กลัวลูกจ้างเผลอคิดว่า เงินเป็นของตัวเอง แล้วเอาไปใช้อย่างสบายใจ เลยให้ลูกจ้างหาผู้ค้ำประกันการทำงาน ลูกจ้างก็จัดหาผู้ค้ำเกรดเอมาให้นายจ้าง (เลยได้ทำงานสมใจอยาก) พอทำไปนานๆอาการลืมก็เกิดขึ้น โดยลูกจ้างเข้าใจว่า เงินที่เก็บจากลูกค้าเป็นของตนเลยเอาไปใช้เสียจริงๆ เมื่อนึกได้ว่า เงินนั้นมิใช่ของตนก็เผลอใช้ไปตั้งเยอะแล้ว (ตายละ) คราวนี้จะทำอย่างไรดี คิดอย่างไรก็คิดไม่ตก แต่ด้วยความที่ทางบ้านสอนมาดี ลูกจ้างเลยไปรับสารภาพกับนายจ้าง นายจ้างก็ใจดี ให้ลูกจ้างทำหนังสือรับสภาพหนี้ไว้ โดยระบุว่า ลูกจ้างได้ชำระเงินที่เอาไปให้นายจ้างบางส่วนในวันทำหนังสือรับสภาพหนี้ แล้วจะชำระที่เหลืออีกบางส่วนในวันพรุ่งนี้ เหลือเท่าใดจะผ่อนชำระจนหมด ว่าแล้วลูกจ้างก็หาผู้ค้ำประกันคนใหม่เข้ามาค้ำประกันหนี้ตามหนังสือรับสภาพหนี้

เงินที่นายจ้างจ่ายให้กับลูกจ้างอันเนื่องมาจากสัญญาจ้างแรงงาน ไม่ว่าจะเป็น ค่าจ้าง เงินเดือน เบี้ยเลี้ยง โบนัส บำเหน็จ หรือเงินอื่นๆก็ตาม  กฎหมายกำหนดให้นายจ้างมีหน้าที่ต้องหักภาษีเงินได้ ณ ที่จ่ายไว้ทุกครั้ง ตามจำนวนที่กำหนดไว้ในหลักเกณฑ์ของมาตรา 50 (1) แล้วนำส่งกรมสรรพากรภายใน 7 วัน นับแต่วันที่จ่ายเงินดังกล่าวออกไป ลำพังเพียงเงินใดบ้างที่ถือเป็นเงินได้อันเนื่องจากสัญญาจ้างแรงงานต้องนำมาคำนวณภาษีเงินได้หรือไม่ ก็มีความยุ่งยากมากแล้ว ประกอบกับวิธีการหักก็ยุ่งยากไม่แพ้กัน จึงเป็นไปได้ที่นายจ้างจะมิได้หักภาษีเงินได้ ณ ที่จ่ายไว้ หรือหักไว้แต่ไม่ถูกต้อง หากเป็นเช่นนี้ กฎหมายกำหนดให้นายจ้างต้องรับผิดจ่ายเงินภาษีเงินได้หัก ณ ที่จ่ายพร้อมด้วยเบี้ยปรับและเงินเพิ่ม

เงินได้จากกองทุนสำรองเลี้ยงชีพที่ลูกจ้างได้รับเนื่องจากการเกษียณอายุนั้น ประมวลรัษฎากรกำหนดให้ไม่ต้องเสียภาษีเงินได้บุคคลธรรมดา  โดยมีหลักเกณฑ์ คือ ลูกจ้างต้องมีอายุไม่ต่ำกว่า 55 ปี บริบูรณ์ เข้าเป็นสมาชิกกองทุนสำรองเลี้ยงชีพไม่น้อยกว่า 5 ปี หรือ เข้าเป็นสมาชิกในระหว่างวันที่ 13 กันยายน 2537 ถึง วันที่ 2 ธันวาคม 2543 ซึ่งมีระยะเวลาทำงานให้แก่นายจ้างก่อนเกษียณอายุไม่น้อยกว่า 5 ปี

            ปัญหามีอยู่ว่า การเกษียณอายุก่อนกำหนดนั้น จะนำหลักการตามประมวลรัษฎากรที่กำหนดกรณีเกษียณอายุไว้มาใช้ เพื่อการยกเว้นไม่ต้องเสียภาษีเงินได้จากเงินที่ได้รับจากกองทุนสำรองเลี้ยงชีพได้หรือไม่ ?